Hey Boo,
Wat een bewogen 3 dagen hebben wij weer achter de rug. Maandag 17 juni ben ik op visite geweest bij een van mijn oudste (langste) vriendinnen. Het was een kleine reunie, want Nancy Dorreboom (nu getrouwd Michilsen) was daar ook en ik had haar al zeker 10 jaar niet gezien.
De oude herinneringen aan de lagere school en de middelbare school werden uit de oude doos getrokken en het werd een hilarische avond gevuld met gelach, wijn, heerlijke hapjes en nog meer gezelligheid.
Wat die avond echter zo bijzonder maakte was mijn gesprek met Marcus, de echtgenoot van Shirley. Hij werkt voor een overkoepelende organisatie die ook een uitgeverij onder zich heeft. Het toeval wil dat jij al een paar weken geleden serieus bent begonnen met schrijven en bij mij de drang ook alsmaar groter werd. Alleen voor mij iets lastiger omdat ik ook een zaak te runnen heb. Marcus heeft mij op die avond uitgedaagd om binnen 18 maanden een manuscript te droppen op zijn bureau. Hij zal er voor zorgen dat de redactie mijn manuscript zal lezen en daar een oordeel over zal vellen en desgewenst advies erover zal geven, bv. stop maar met schrijven, want het wordt toch niets.. Hahahaha, maar eerlijk gezegd verwacht ik dat niet. Het voelde zo goed, dat ik nu zo onrustig wordt en de drang om te schrijven alleen maar groter is geworden. Vandaar mijn idee om weer serieus samen een blog bij te gaan houden, omdat ik het vermoeden heb, dat ons leventje binnen een paar maanden enorm kan veranderen en ik, toekomstige fans en onszelf, deze ervaring niet kan en wil ontnemen.

Sinds die avond spoken er allerlei verschillende personages, locaties en gruwelijke gebeurtenissen door mijn hoofd. Mijn voorkeur ligt namelijk bij thriller en horror, terwijl jouw voorkeur meer ligt bij je eigen avontuurlijk leventje en het schrijven samen met je nichtje Tatum en je neefje Ceo. We zijn een goed team samen en gaan de wereld versteld doen staan. Het is alsof dit altijd al had moeten gebeuren, omdat wij inderdaad 'leven om te schrijven'
Een toevallige bijkomstigheid is dat mijn dochter, Shadee Naomi, sinds zij stage is gaan lopen op Aruba ook is begonnen met het bijhouden van haar eigen blog. Ook zij schrijft heerlijke stukken over haar leventje daar op het zonovergoten eiland en de ervaring die zij daar opdoet voor haar opleiding Fotografie. Wat zijn wij trots op haar!

Maar weet je, Boo, we got this no matter what!

Love you,
Aida