Een kick van de rappers

Oh Boo! Ik ben nu een uurtje thuis en besef dat ik zo'n kick heb gekregen van die laatste workshop van vandaag! Een groepje licht verstandelijk gehandicapten. Stoere rappers. Zij komen al jaren bij dit buurthuis waar ze dus hun muziek maken en zelf schrijven en alles. Maar bij hun hele steelo hoort natuurlijk ook hun logo's op hun kleding. Ik wist dus van tevoren wel dat ze licht challenged zijn. Maar wat ze mij niet hadden verteld is dat deze heren niet een heel makkelijke groep zijn. Niks van gemerkt! Juist hen vond ik zo hartveroverend! Vooral een die spastisch is, en ook niet kan praten eigenlijk. Er komen klanken uit, maar geen echte woorden. Aanwijzen werd het ook al niet natuurlijk...en toch heb ik juist met hem in een deuk gelegen. En ze kunnen stuk voor stuk ook goed tekenen. Ze kwamen voorbereid en alles. Helemaal leuk!

De eerste was met jongetjes van een jaar of tien. Dan weet je dat ze allemaal fc barca t-shirts gaan zitten maken. Ook leuk, kost alleen veel verf en ruimte om die shirts dan te drogen te leggen. Tafel is mee geverfd en hier en daar een paar mouwen ook. Met textielverf die er nooit meer uitgaat. ghehehe

En ja, ook al is er van tevoren gezegd dat het om langere tijd gaat,er moet toch nog wel overlegd worden of ik het wel waard ben. Ik heb namelijk hoog ingezet met mijn beloning. En ook is er al gesproken over het aanleggen van een flinke voorraad knutselsjit dus ik ben blij. En hoop dat ik door mag en regelmatig daar mijn factuur mag insturen na een dagje hevig tekenen en pimpen. Oh ja, of ik ook nog even de andere smaken creativiteit die ik met deze lieden kan doen wil opgeven. Dus dat lichtje aan t eind van de tunnel is aan!

Jij bent een kanjer dat je nog steeds gewoon stug doorgaat en wel probeert nog een antwoord uit die sukkels die hun werk zouden moeten doen te krijgen. Ongelooflijk hoe zij jouw allemaal al twee jaar laten hangen en je kan helemaal niks! Maar jij laat je er niet onder krijgen. Een stukje per keer. Ik doe mijn best om het lichtknopje aan het eind van de tunnel te vinden en het aan te laten voor je.

Nu moet ik nog wel even een artikel voor deze week eruit persen. 1000 tot 1500 woorden over de vermeende salsa crisis die er in Amsterdam is. Even flink aan het wauwelen nog dus.

Jouw boek gaat je sowieso overkomen. Daar ben ik zeker van. Oeh zo spannend! We gaan een hele bijzondere kant van jou te zien krijgen. Zelfs wij die ons zo goed kennen gaan beven van verbazing. Geen planning gaat je daarop kunnen voorbereiden. Volgens mij is dat het leukste van schrijven: het verhaal gaat zijn eigen weg. Dat merk ik al aan mijn artikelen steeds. Dat ken ik trouwens ook van andere creatieve klussen. Als ik een tekening of tas af heb is het net of ik het zelf niet heb zitten doen.

Right, die 1250 woorden zitten te dringen in mijn vingers!

Love you sooo much!!

Hey Boo,

Wat leuk dat je eerste workshop zo goed is verlopen. En de lol van de mensen in je workshop, dat is allemaal jouw verdienste, omdat je bent wie je bent.. Verander nooit voor niemand!
Het gaat aan mijn kant een beetje langzaam, vandaag een rotdag, weer beseffen dat ik in mijn faillissement er alleen voor sta. Krijg geen reacties op mijn mailtjes naar mijn curator, mijn advocaat en alles waar ik op aan het wachten ben, komt maar niet. Beetje moedeloos gevoel.

Maar toch ben ik gisteren begonnen met wat woorden voor mijn boek. Het was een ruwe opzet, een paar personages in het leven geroepen en ik ben even aan het kijken welke kant ik er nog mee op ga. Het wordt voor mij ook zoeken, want ik wil zelf liever ook niet van tevoren weten wat er gaat gebeuren in mijn boek en wanneer. Een soort zoektocht, daar zit ik nog in.

Hoe rot ik me ook voel, ik besef dat er echt wel licht is aan het einde van de tunnel en laten we hopen dat jij voorlopig het licht daar niet uitdoet, anders vind ik never nooit niet de uitgang. Dus het komt allemaal wel weer goed, maar zoals je al zei: mijn problemen zijn iets groter dan die van jou en dat kost mij meer tijd om eruit te komen.

Ik krijg het wel voor elkaar!!

Love you, Boo

Eindelijk!!

Jaaa mijn Boo!

Weet je wel hoelang ik al aan het wachten ben op deze periode! Ok, ik wist niet dat het zo zou zijn als het nu is,maar ik wil altijd al met jou samen schrijven. Dat schrift dat we op de trap hadden liggen toen ik nog onder hetzelfde dak woonde. 

Ik ben mijn hele leven al briefjes aan het schrijven naar en met iedereen om me heen. Ik schreef ook veel op de muur in mijn slaapkamer vroeger. Daaraan deed wel iedereen mee. De schriften zijn kennelijk iets te lastig om vol te houden. 

Maar nu!!!! Hahaha ik ben erg gelukkig nu en wijt het helemaal aan de tip die we van Bea hebben gekregen: Ga schrijven want daardoor komt het helemaal goed. Gelukkig houden we van schrijven.

Ik heb ook werkelijk het gevoel dat het daardoor komt dat het nu allemaal ook in onze zakelijke beerput weer een beetje frisser gaat ruiken. Je weet wel: dat het licht niet meer uitgaat aan het einde van de tunnel.

Toegegeven, mijn geld problemen zijn minuscuul vergeleken bij die van jou. Dat komt natuurlijk omdat jij al grotere successen hebt weten te boeken met jouw winkels. Maar helaas gaat het dan ook als het fout gaat groter fout. Maar voor mij geldt ook dat ik mijn hele status quo kan kwijtraken als het niet snel gewoon lekker gaat lopen! 

Ik ben zoooo klaar om op een houtje te bijten. Ik wil gewoon ook even weg kunnen of altijd boodschappen kunnen doen. Een gadget kunnen kopen. En vooral niet meer "ja" hoeven zeggen tegen klussen die niet zo goed betalen, niet lekker verlopen en dus ook heel vervelend zijn. 

Zie je dat ik niet eens opnoem dat een stelletje nieuwe kleren die gewoon passen en niet stuk zijn ook op mijn lijstje staan. Dat krijg je dus als je al meer dan tien jaar net te weinig geld hebt. Ik was ook gewoon te dik voor die kleertjes die ze overal verkopen, dan vergaat je de lust tot shoppen ook. En ik maar niet doorhebben dat ik te dik ben. What a weirdo am I. 

Sinds ik met mijn boek ben begonnen zijn er drie hele geweldige klussen bijgekomen en daardoor zou ik zomaar voortaan eens gewoon normaal geld kunnen verdienen. Met werk dat ik leuk vind. 

Ik mag artikelen schrijven voor latinmagazine.nl, ok, die was natuurlijk al wel een opdrachtgever maar sinds net is het nog structureler dat ik stukken inlever wekelijks. 

Ik heb een grote gig waarbij ik de promo mag doen voor een nieuw concept maar jajaja met filmpjes maken! Daar komt het ook weer zo goed uit dat mijn investering in een vette wifi camera en laptop zijn gaan zitten. (apart om geen geld voor boodschappen te hebben maar wel apparatuur kopen en schulden afbetalen)

En sinds dezelfde dag als jouw dope gesprek-met-mega-kans heb ik dus ook een vaste workshopklus aangeboden gekregen waarbij ik gewoon mijn vaste lasten betaald kan krijgen! Ik hoorde wel de woorden "we gaan na de zomer weer verder" vallen, maar ik luister liever naar "de bedoeling is om iedere week die twee groepen te laten kleding pimpen onder jouw bezielende leiding" haha logisch!

Ik ga even mijn artikel van deze week schrijven Boo! 

XXX 

Louke (je grootste fan)

Hey Boo,
Wat een bewogen 3 dagen hebben wij weer achter de rug. Maandag 17 juni ben ik op visite geweest bij een van mijn oudste (langste) vriendinnen. Het was een kleine reunie, want Nancy Dorreboom (nu getrouwd Michilsen) was daar ook en ik had haar al zeker 10 jaar niet gezien.
De oude herinneringen aan de lagere school en de middelbare school werden uit de oude doos getrokken en het werd een hilarische avond gevuld met gelach, wijn, heerlijke hapjes en nog meer gezelligheid.
Wat die avond echter zo bijzonder maakte was mijn gesprek met Marcus, de echtgenoot van Shirley. Hij werkt voor een overkoepelende organisatie die ook een uitgeverij onder zich heeft. Het toeval wil dat jij al een paar weken geleden serieus bent begonnen met schrijven en bij mij de drang ook alsmaar groter werd. Alleen voor mij iets lastiger omdat ik ook een zaak te runnen heb. Marcus heeft mij op die avond uitgedaagd om binnen 18 maanden een manuscript te droppen op zijn bureau. Hij zal er voor zorgen dat de redactie mijn manuscript zal lezen en daar een oordeel over zal vellen en desgewenst advies erover zal geven, bv. stop maar met schrijven, want het wordt toch niets.. Hahahaha, maar eerlijk gezegd verwacht ik dat niet. Het voelde zo goed, dat ik nu zo onrustig wordt en de drang om te schrijven alleen maar groter is geworden. Vandaar mijn idee om weer serieus samen een blog bij te gaan houden, omdat ik het vermoeden heb, dat ons leventje binnen een paar maanden enorm kan veranderen en ik, toekomstige fans en onszelf, deze ervaring niet kan en wil ontnemen.

Sinds die avond spoken er allerlei verschillende personages, locaties en gruwelijke gebeurtenissen door mijn hoofd. Mijn voorkeur ligt namelijk bij thriller en horror, terwijl jouw voorkeur meer ligt bij je eigen avontuurlijk leventje en het schrijven samen met je nichtje Tatum en je neefje Ceo. We zijn een goed team samen en gaan de wereld versteld doen staan. Het is alsof dit altijd al had moeten gebeuren, omdat wij inderdaad 'leven om te schrijven'
Een toevallige bijkomstigheid is dat mijn dochter, Shadee Naomi, sinds zij stage is gaan lopen op Aruba ook is begonnen met het bijhouden van haar eigen blog. Ook zij schrijft heerlijke stukken over haar leventje daar op het zonovergoten eiland en de ervaring die zij daar opdoet voor haar opleiding Fotografie. Wat zijn wij trots op haar!

Maar weet je, Boo, we got this no matter what!

Love you,
Aida